Zo, daar istie dan weer, een nieuwe nieuwsbrief! Het duurt even, maar dan staat er tenminste weer genoeg interessants in om te lezen.
Hoe is het leven hier in Ozzieland? Het leven is hier goed! Het weer is nog steeds super relaxed, met af en toe een regenbui maar over het algemeen niet kouder dan 20 graden! Dus... Wat heb ik zoal beleefd de afgelopen twee maanden? Ik ben bijna over mijn spinnen angst heen! Ten eerste zien we ze bijna niet meer (seizoen?) en ten tweede heb ik al een grote spin vermoord, en dat kan ik nog navertellen, dus...
CLASSES...
College heeft nu lekker structuur gekregen, ik snap mijn rooster en de weken
beginnen wat normaler te worden. Onze klassen zijn in Bands verdeeld, mijn Core Tutorial (klas) bestaat uit twee bands. Afgelopen maandag hadden we onze eerste Performance. Drie nummers die we de afgelopen paar weken hadden gerepeteerd moesten we performen voor onze docenten en de andere klassen. Dat waren o.a. ‘Another Day in Paradise’ van Phil Collins en ‘Split Screen Sadness’ voor de John Mayer fans onder ons.
Behalve dat het supergoed ging, was het ook hartstikke leuk. Filmpjes daarvan zijn te vinden op mijn blog. Dat, en de eerste paar opdrachten met een ‘Competent’ bestempeld krijgen is een goede start van het semester. Komend blok staan er vier nummers op het programma en weer een Performance. In elk geval leer ik nu alles uit mijn hoofd en is bladmuziek er niet meer bij. Qua techniek schiet ik dus met stappen vooruit. Ondertussen blijf ik ook de nummers die in church gespeeld worden oefenen.
Daarnaast is mijn Fieldwork (‘stage’) in Choir nog steeds een wekelijks ding. Ook daar zit vooruitgang in. Na Pasen wordt ik getraind als conductor (dirigent) en zal ik waarschijnlijk rond het einde van dit semester op het platform mijn choir mogen dirigeren. Hoelang de training zal duren weet ik niet precies, maar ik blijf me gewoon volledig inzetten, dan komen de kansen vanzelf. Daarnaast ben ik naast alle schoolbezigheden begonnen bij Hillsong Kids. Eens in de 14 dagen hebben we KDG voor groep 7 en 8. Dit om de overstap naar de volgende groep Fuel, volgend jaar, gemakkelijker te maken. Daarnaast is er op deze avonden meer tijd om echt te kletsen met de kinderen, samen te bidden en wat dieper over Jezus te kletsen. De KDG is pas dit seizoen opgestart en draait nog maar net, dus het is tof om hier vanaf het begin bij te zijn en dit te zien ontwikkelen.
POWERCREW
Onze jeugdgroep heet, zoals in de vorige brief al stond, PowerHouse. Sinds vorig jaar juli hebben een paar lui een HipHop dance crew gestart, PowerCrew en sinds vorige week zit ik daarbij. Deze week dus flink getraind om de achterstand van meer dan 6 maanden in te halen, maar dat gaat wel prima. Afgelopen vrijdag ben ik met onze trainer Will en een klasgenoot Elisabeth (uit Zweden) naar een HipHop workshop in de stad geweest. Een geniale danser uit the States kwam naar een van de dansscholen en ‘natuurlijk’ kent Will alles en iedereen die met dansen te maken heeft, dus dat was heel vet. Flink wat bijgeleerd.
SHINEGIRL & BOKSEN...
Sinds vorige week ben ik ook weer aan het boksen (trainen). We gebruiken dat om relaties op te bouwen met tienermeiden uit de omgeving, om zo een mentorprogramma wat we hebben, ShineGirl, uit te breiden. Voor nu betekent dat vooral zorgen dat ons team (5 meiden) consequent komt opdagen bij de trainingen, om zo de meiden te motiveren om ook te komen. Onze teamleidster heeft al veel langer connecties met de politie hier en zo is dit hele project tot stand gekomen. We trainen dus met een aantal agenten en nog wat andere sportfanaten.
De training draait drie ochtenden per week, waarvan ik er twee doe, op maandag en woensdag. Dat betekent dus om 6 uur opgehaald worden om om half 7 te starten met trainen. Rond kwart over 8 zijn we dan weer thuis om tussen half 9 en 9 weer mooi in de klas te zitten. Mijn conditie zal dus in no-time weer op peil zijn. Net als mijn ochtendritme.
AT HOME...
Gaat het een stuk beter, met ups en downs. Mijn aanpak lijkt te werken, (niet altijd helaas): Altijd alles rustig en eerlijk bespreken wat me dwars zit. Momenteel is het redelijk handhaafbaar, om zo maar te zeggen. Mijn kamergenote Lorina en ik kunnen redelijk met elkaar overweg. Ik zal nooit vrienden met haar worden omdat onze werelden gewoon te extreem ver uit elkaar liggen. Maar dat maakt mij niet uit, als we maar normaal met elkaar in een huis kunnen wonen vind ik het prima. Met Kourtney gaat het steeds beter, we hebben leuke gesprekken en zitten met een aantal dingen best op een lijn. Ook daarbij geldt, dat het het beste werkt om dingen uit te spreken.
Angelique heeft haar eigen vriendengroep gevonden en is weinig thuis te vinden. Ze heeft bedacht dat ze zich hier niet thuis voelt, en sluit zich wat af van ons. Wij (Kourtney en ik) blijven open naar haar, maar wat het precies is kunnen we alleen maar interpreteren. Zolang zij niet kan aangeven wat haar dwarszit, kan er niets veranderen binnenshuis. De relatie tussen Kourtney, Angelique en Lorina daarentegen is behoorlijk onder het vriespunt gezakt. De cultuurverschillen zorgen ervoor dat ze niet met elkaar kunnen communiceren. Het enige wat ik kan doen is af en toe tips geven over hoe met elkaar in gesprek te gaan. (Eens een socio-therapeut...) Verder laat ik het lekker aan hun.
Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik blij ben dat juli steeds dichterbij komt, zodat ik op zoek kan naar andere huisgenoten. Dan loopt mijn leasecontract af en kan ik zo ergens anders heen. Er zijn wel wat opties, maar het is nog te vroeg om daar actief mee aan de slag te gaan.
TEGENVALLERS...
Zijn er hier natuurlijk ook. Zoals het eten... Ik snak bijna naar gewoon een blik erwtensoep of spinazie, andijvie en al dat spul. De supermarkt is niet alleen duur, het is ook de enige in de buurt, dus een fijne monopoly positie maakt het leven niet goedkoop. Ik spaar nu voor een fiets die ik hopelijk volgende maand kan aanschaffen, zodat ik mobieler ben en ook wat verder weg kan gaan voor boodschappen, om zo weer wat kosten te besparen.
Een nog grotere tegenvaller was dat vier meiden uit ons eerste jaar de afgelopen weken zo ontzettend ziek zijn geworden, dat ze nu weer naar the States en Ierland zijn vertrokken. Een flinke tegenvaller voor iedereen, omdat dat niet het eerste is wat je verwacht hier in Sydney. Maar ook dat soort dingen gebeuren en het leven gaat door.
PERSOONLIJK...
Leer ik elke dag weer een hoop. Momenteel zijn onderwerpen als ‘vertrouwen’ en ‘zekerheid’ thema’s die me bezighouden. Soms is het maar wat ingewikkeld om elke keer weer de wijste te zijn, de juiste keuzes te maken, dat wat anderen doen me niet te laten irriteren etc. Maar het lukt eigenljk best goed en zo langzamerhand begin ik ook wat te ontdekken wie en wat mijn vrienden zijn. Dat is nog wel lastig, omdat we hier allemaal nog maar zo kort zijn. Ik ben niet zo van de kliekjes, zoek liever een paar individuen op waar ik goed mee overweg kan en die goed met mij overweg kunnen. Maar stap voor stap komt dat er wel. In elk geval blijft dat een gebedspuntje. God is in elk geval heel tastbaar aanwezig en ik leer meer en meer om Hem nog meer te betrekken bij wat ik doe. Hij betrekt mij in elk geval zeker bij Zijn plan, en dat ik hier op de juiste plek ben is een ding wat zeker is.
COLOUR CONFERENCE & THE BLUE MOUNTAINS...
Twee weken geleden hebben we een van de grote conferenties gehad, Colour Sisterhood Conference, een conferentie van drie dagen voor vrouwen. Twee op rij om alle gasten (over de 10.000) te kunnen ontvangen. Colour 1 was in het centrum van de stad in het Sydney Entertainment Centre, en tijdens die week was ik betrokken bij het Kidsprogramma. Drie dagen chillen en hangen met basisschoolkinderen van groep3 t/m 8 is natuurlijk een eitje en was dan ook heel leuk.
De 2e Colour was in de Hills Campus en er was dus lang niet genoeg ruimte voor ons allemaal, dus als eerste jaars bleven we op onze eigen City Campus. We dachten dat we allerlei projecten zouden moeten doen, maar in plaats daarvan hadden ze gezorgd voor een videolink (dat gebeurd wel vaker), naar de Hills Campus en konden we vanuit ons eigen Auditorium mooi meegenieten van alles wat er tijdens Colour 2 gebeurde. Superrelaxt dus!
Daarna hadden we een paar dagen vrij om ‘bij te komen’ (waarvan? :p)
We zijn toen met een groep een dagje naar de Blue Mountains geweest, waar we hebben gehiked en onze ogen uit hebben gekeken.
EN VERDER...
Ben ik blij dat ik via alle sociale media lekker op de hoogte kan blijven van de dingen die in Nederland gebeuren. Facebook, Skype, filmpjes via YouTube en gewone ouderwetse mails en post zijn altijd leuk om te ontvangen. Als het goed is, is er een pakket met Nederlandse spullen onderweg die vrienden heel lief hebben opgestuurd. Nu maar bidden en hopen dat de douane niet alles op eet en ik het pakket in goede staat krijg, ergens komende week.
Daarnaast ben ik enorm dankbaar voor alle steun, op de diverse vlakken! Ook al lijkt het misschien dat jullie slecht eens in de zoveel tijd van me horen (wat ook zo is), wil dit niet zeggen dat ik niet aan jullie denk en me bewust ben van de achterban die ik heb in jullie. God’s genade en voorziening is groot!
No comments:
Post a Comment