The one with all the goodbyes...

Zo, het eerste deel van de poep-lange reis naar Sydney zit erop. Terwijl ik dit schrijf wachten Suus en ik op het vliegveld van Taipei in Taiwan (wist zelf ook niet waar 't lag), tot we over een uur of 8 kunnen doorvliegen naar Sydney. Het is hier stil, en weinig te doen. Het stinkt naar raar Taiwanees eten waar ik misselijk van wordt maar tegelijk heb ik trek. Ik zou wel een boterham met pindakaas lusten, maar dat kennen ze hier natuurlijk niet.
Toch is het niet allemaal stom, want we kunnen hier gratis douchen, internetten en onze spullen opladen. Kom ik er alleen net achter dat de stekker van mijn laptop net niet helemaal in mijn wereldstekker past. Dus even een kak-momentje, maar goed, ik sloop straks mijn wereldstekker wel zodat het wel past :)

De eerste foto's en filmpjes zijn al gemaakt, maar kan ik nu nog niet up-loaden, dat komt nog. Ook de eerste blonde mometen en avonturen zijn al geweest. Zo kwamen we op Bankok aan, waar we het vliegtuig 2 uur uit moesten om vervolgens weer in hetzelfde vliegtuig te stappen om verder te vliegen naar Taipei. Kom ik er vlak voor we weer zouden instappen, erachter dat ik mijn fototoestel mis. En dat terwijl ik nog wel zo goed had opgelet waar ik 'm had gelaten. Voor het eerst in mijn leven kon ik dan ook wel bedenken waar ik 'm het laatst gehad had: In het vliegtuig. Gelukkig was er een behulpzame grondstewardess die voor mij ging informeren bij de stewards in het vliegtuig, en jah hoor, natuurlijk was mijn toestel gevonden. Gelukkig maar!!
De vraag is nog wel of mijn gitaar momenteel de goede weg aan het vinden is naar Sydney.
Deze moest ik namelijk meenemen tot aan het vliegtuig, waar hij gezellig samen met de kinderwagens etc nog werd ingeladen. Dus ik ging er van uit dat ik deze in Taipei ook weer uit het vliegtuig moest halen. Maar nee. Eerst wilde de crew op zoek gaan naar de koffer in het vliegtuig en snapten ze niet zo goed dat ik hem niet zelf in het vliegtuig gebracht had. Na wat heen en weer gepraat en uitgeleg kwamen we tot de conclusie dat, omdat er zo'n mooi label op zit, hij sowieso met de bagage doorgestuurd wordt. Zo lang hij maar niet verdwaald, want tot overmaat van ramp heb ik op m'n eigen label het adres verkeerd geschreven. Maar goed, het telefoonnummer klopt wel, dus het zal wel goedkomen. :) We'll see..

Afscheid nemen is trouwens wel het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb in mijn leven (althans, zo voelt het in elk geval). Maar jah, dat kan haast ook niet anders als er wel 23 mensen om je heen staan op Schiphol. Ach, ik ben alweer een stapje verder merk ik, want ik kan dit nu typen zonder te huilen, dat lukte een half uur geleden nog niet :) We komen er wel. Ik hou gewoon enorm veel van m'n vrienden en ga ze enorm missen. Evenals natuurlijk mijn familie.

En de perfecte oplossing voor iemand missen is: ze plat mailen/hyven/smsen etc. Dus... That helps.
Nou, ik ga nog even aan de FB/Hyves/mail etc...